Przypomnijmy, równoważenie portfela polega na okresowym kupowaniu lub sprzedawaniu aktywów w portfelu w celu utrzymania pierwotnego lub pożądanego poziomu alokacji aktywów lub ryzyka w portfelu. Przykładowo, jeżeli pierwotna docelowa alokacja aktywów wynosiła 50% akcji i 50% obligacji, a akcje osiągnęły dobre wyniki w tym okresie, mogłoby to zwiększyć wagę akcji w portfelu do 70%. Inwestor może następnie zdecydować o sprzedaży niektórych akcji i zakupie obligacji, aby przywrócić portfel do pierwotnej docelowej alokacji 50/50.

Jak działa równoważenie

Przede wszystkim przywrócenie równowagi portfela chroni inwestora przed nadmiernym narażeniem na niepożądane ryzyko. Po drugie, przywrócenie równowagi zapewnia, że ​​ekspozycje portfelowe pozostają w zakresie wiedzy specjalistycznej zarządzającego. Często kroki te są podejmowane w celu zapewnienia, że ​​ryzyko wiąże się z pożądanym przez inwestora poziomem. Ponieważ wyniki akcji mogą różnić się znacznie bardziej niż obligacje, procent aktywów związanych z akcjami zmieni się w zależności od warunków rynkowych. Wraz ze zmienną dotyczącą wyników inwestorzy mogą dostosowywać ogólne ryzyko w swoich portfelach, aby spełnić zmieniające się potrzeby finansowe.

Ponowne równoważenie daje inwestorom możliwość sprzedaży na wysokim poziomie i kupowania na niskim poziomie, czerpiąc zyski z wysokowydajnych inwestycji i reinwestując je w obszarach, w których nie odnotowano jeszcze tak znaczącego wzrostu. Ponowne równoważenie kalendarzowe jest najbardziej podstawowym podejściem do równoważenia. Strategia ta polega na analizie inwestycji w portfelu w określonych odstępach czasu i dostosowaniu do pierwotnej alokacji z pożądaną częstotliwością. Zazwyczaj preferowane są miesięczne i kwartalne oceny. Idealną częstotliwość ponownego równoważenia warto ustalić na podstawie ograniczeń czasowych, kosztów transakcji i dopuszczalnego dryftu. Główną zaletą równoważenia kalendarzowego w porównaniu z bardziej responsywnymi metodami jest to, że proces jest znacznie mniej czasochłonny i kosztowny, ponieważ wiąże się z mniejszą liczbą transakcji i wcześniej ustalonymi datami. Minusem jest jednak to, że nie pozwala na przywrócenie równowagi w innych terminach, nawet jeśli rynek porusza się znacząco.

Bardziej responsywne podejście do przywracania równowagi koncentruje się na dopuszczalnym składzie procentowym aktywów w portfelu – jest to znane jako strategia ciągłego łączenia z pasmami lub korytarzami. Każda klasa aktywów lub poszczególne papiery wartościowe mają przypisaną wagę docelową i odpowiedni zakres tolerancji. Na przykład strategia alokacji może obejmować wymóg posiadania 30% akcji na rynkach wschodzących, 30% w krajowych blue chipach i 40% w obligacjach rządowych z korytarzem +/- 5% dla każdej klasy aktywów. Zasadniczo zarówno rynki wschodzące, jak i krajowe pakiety blue chip mogą wahać się między 25% a 35%, a 35–45% portfela musi być przeznaczone na obligacje rządowe. Gdy waga któregoś przesunie się poza dopuszczalny zakres, cały portfel zostaje ponownie zrównoważony, aby odzwierciedlić początkowy skład docelowy.

Najbardziej intensywną powszechnie stosowaną strategią równoważenia jest ubezpieczenie portfelowe o stałej proporcji (CPPI) to rodzaj ubezpieczenia portfelowego, w którym inwestor ustala dolną granicę wartości swojego portfela, a następnie organizuje alokację aktywów wokół tej decyzji. Klasy aktywów w CPPI są stylizowane jako ryzykowne aktywa (zwykle akcje lub fundusze wspólnego inwestowania) i konserwatywne aktywa pieniężne, ekwiwalenty lub obligacje skarbowe. Procent przypisany do każdego zależy od wartości „poduszki”, zdefiniowanej jako bieżąca wartość portfela minus pewna wartość i współczynnik mnożnika. Im większa liczba mnożników, tym bardziej agresywna jest strategia równoważenia. Wynik strategii CPPI jest nieco podobny do zakupu syntetycznej opcji kupna, która nie korzysta z rzeczywistych kontraktów opcyjnych. CPPI jest czasami określane jako strategia wypukła, w przeciwieństwie do „strategii wklęsłej”, takiej jak ciągłe mieszanie.

Równoważenie portfela – wyzwanie emocjonalne dla inwestorów

Przywrócenie równowagi jest wyzwaniem emocjonalnym. Ludzie są gotowi inwestować więcej pieniędzy w inwestycje, które dobrze sobie radzą kosztem tych które nie są atrakcyjne. Podejmowanie decyzji o realokacji, które są sprzeczne z prądem emocjonalnym może być trudne, jeśli weźmie się pod uwagę odpowiedni czas na przywrócenie równowagi.

Systematyczne przywracanie równowagi może zmienić narrację – mocne ramy wykorzystujące punkty zwrotne strategii do sygnalizowania potrzeby wyrównania ekspozycji. Gdy ekspozycja osiągająca lepsze wyniki osiąga górny punkt aktywacji, aktywuje się decyzja o sprzedaży. Gdy ekspozycja aktywów osiągających słabsze wyniki osiąga dolny punkt aktywacji, aktywuje się decyzja kupna.

Gwałtowna zmienność rynków w 2020 r. stanowiła doskonały test w zakresie systematycznego przywracania równowagi portfela. Spójrzmy na hipotetyczny portfel 60% akcji i 40% obligacji, sfinansowany kwotą 1000 USD w grudniu 2018 r.

Gdyby portfel nie został ponownie zrównoważony, globalny wzrost akcji w 2019 r. zwiększyłby alokację kapitału do prawie 64% do końca roku, nie na długo. Bolesna bessa w lutym i marcu zmniejszyłaby tę ekspozycję kapitałową do 54%. Niezbilansowany portfel byłby przeważony ekspozycją na akcje na szczycie rynku i niedoważony ekspozycją w dolnych obszarach korekt.

Systematyczne przywracanie równowagi łagodziłoby te ekspozycje. Stosowanie 3% punktu początkowego równoważenia zmniejszyłoby ekspozycję kapitałową gdy waga osiągnie 63%, zapewniając poduszkę finansową w sytuacji wyprzedaży. Na korekcie rynku portfel kupiłby tańsze akcje, ponieważ alokacja spadła poniżej 57% – w dniach 9, 12 marca i 23 marca. Korekty te umożliwiłyby większy udział w odbiciu. Do 31 marca przywrócenie równowagi dodałoby prawie pół procent (42 punkty bazowe), pomniejszone o koszty transakcji, do pierwotnej inwestycji o wartości 1000 USD.

Ramy przywracania równowagi portfela

Systematyczne przywracanie równowagi portfela pokazało zdolność do usuwania ludzkich emocji i kalendarza ze wzoru ponownego równoważenia. Co determinuje liczby w równaniu: kiedy i jak bardzo równoważyć portfel ponownie?

Najważniejsze dane wejściowe to tolerancja ryzyka, zmienność, korelacje klas aktywów i koszty transakcji – te elementy nie są statyczne. Na przykład koszty transakcji były przedmiotem wielu dyskusji podczas niedawnej wyprzedaży, biorąc pod uwagę brak płynności, która opanowała rynki i spowodowała wzrost kosztów handlowych. Gdyby nic innego się nie zmieniło, wyższe koszty transakcji doprowadziłyby do szerszych mechanizmów ponownego równoważenia – ponieważ równoważenie byłoby bardziej kosztowne.

Zmieniła się również zmienność, powodując większe wahania alokacji. Mimo że spadła ze szczytów, wciąż jest ponad dwukrotnie wyższa niż normalnie. Sama większa zmienność przemawiałaby za węższymi punktami wyzwalającymi niż w normalnym środowisku. Zmieniające się dane wejściowe zwykle się nawzajem znoszą, a struktura równoważenia punktów wyzwalających nadal obowiązuje.

Koszty transakcyjne wpływają również na decyzję o tym, jaki stopień odchylenia wag w portfelu uruchamia powrót do celów strategicznych przy przywróceniu równowagi. Z obserwacji wynika, że równoważenia portfela najlepiej dokonywać w „połowie drogi” górnego lub dolnego odchylenia. Korzyści z przywrócenia równowagi – w kategoriach zmniejszenia błędu śledzenia portfela – rosną geometrycznie. Z drugiej strony koszty transakcji rosną w linii prostej – ponowne zrównoważenie celu z odchylenia 2% kosztuje dwa razy więcej niż koszty ponownego zrównoważenia z odchylenia 1%. Wynik netto: korzyści wynikające z ponownego przydzielenia alokacji aż do celów strategicznych nie są uzasadnione kosztami.

Systematyczne przywracanie równowagi nie tylko w przypadku rozwiązań na datę docelową

Ponowne zrównoważenie jest kluczowym składnikiem projektu na datę docelową, utrzymując ścieżkę aktywów w bliskiej odległości od ich strategicznych alokacji w czasie. Biorąc pod uwagę długi horyzont czasowy inwestorów docelowych, systematyczne równoważenie może pomóc w utrzymaniu alokacji docelowej daty w czasie, wzmacniając sprawdzone zasady inwestowania. Systematyczne przywracanie równowagi nie musi ograniczać się do rozwiązań na datę docelową. Ma to sens dla wszystkich rodzajów strategii obejmujących wiele aktywów.

Istnieje wiele sposobów zarządzania ryzykiem, w tym taktyczna alokacja aktywów i dostosowywanie alokacji strategicznych. Jednak w przypadku inwestorów długoterminowych którzy nie korzystają z tych narzędzi, systematyczne przywracanie równowagi portfela oferuje atrakcyjny sposób zarządzania ryzykiem portfela wielu aktywów – utrzymanie strategicznej alokacji aktywów, zapobieganie ryzyku czasowym, systematyczne wykorzystywanie dyslokacji rynku w celu zwiększenia wartości i usuwanie emocji z równania inwestycyjnego.