Co inwestorzy powinni wiedzieć o Wodorze

Potencjał wodoru jako źródła energii zyskuje coraz większe zainteresowanie. Potencjał może nie zostać osiągnięty przez kolejne 20 lat. Jednak reperkusje będą prawdopodobnie odczuwalne w horyzontach planowania większości długoterminowych inwestorów, co jest solidnym powodem, aby już teraz zacząć myśleć o implikacjach inwestycyjnych.

To nie jest zupełnie nowa technologia. Najbardziej podstawową metodą produkcji wodoru jest wytwarzanie energii poprzez przepływ prądu elektrycznego przez wodę, który uwalnia wodór i tlen. Elektroliza wody sięga 1800 roku. Zénobe Gramme, belgijski inżynier elektryk, zaprojektował maszynę Gramme w 1869 roku do taniej produkcji wodoru.
Konwersja energii odnawialnej na wodór rozpoczęła się w latach 30-ych XX wieku, kiedy Norsk Hydro wykorzystał energię hydroelektryczną w swoim zakładzie w Rjukan w Tinn w Norwegii do produkcji wodoru do produkcji amoniaku nawozowego. Konwersja energii odnawialnej na amoniak będzie jednym z kolejnych etapów „zazieleniania” światowego przemysłu w tym stuleciu, z potencjałem zastąpienia 175 milionów ton amoniaku rocznie.

W układzie okresowym najlżejszym atomem jest wodór. Dzięki temu jest doskonałym paliwem transportowym, ponieważ kilogram wodoru ma prawie trzy razy więcej energii niż litr oleju napędowego. Zawiera również ponad 100 razy więcej niż w obecnych bateriach Tesli. Ze względu na tę przewagę wagową, Airbus ogłosił, że jego przyszła flota neutralna pod względem emisji dwutlenku węgla będzie zasilana głównie wodorem. Na ziemi, mieszanka wodorowych ogniw paliwowych (dla zasięgu) i akumulatorów może być kolejnym wielkim osiągnięciem we flotach samochodów i ciężarówek (dla zasilania). Korzystanie z paliwa rakietowego ma sens, jeśli kierowcy pragną zasięgu i mocy rakiety.

Wodór odnawialny jest obecnie nieopłacalny. Chociaż uważamy, że zielony wodór ma obiecującą przyszłość, ekonomia jest obecnie niekorzystna. Wodór jest dwa do czterech razy droższy niż najbardziej konkurencyjne technologie magazynowania i transportu energii, gdy konkurują bezpośrednio w zastosowaniach transportowych. Zielony wodór nie jest konkurencyjny w stosunku do swojego wysokowęglowego prekursora, „szarego” wodoru, który jest często wytwarzany w procesie reformingu parowego gazu ziemnego w istniejących procesach przemysłowych wykorzystujących wodór jako surowiec.

Ekonomia zielonego wodoru będzie wspomagana przez cztery aspekty. Po pierwsze, wraz z rozwojem branży, zakłady produkcyjne będą się powiększać, co skutkuje niższymi kosztami jednostkowymi dzięki ekonomii skali. Po drugie, poprzez budowę dodatkowych zakładów, rozwinie się więcej wiedzy technologicznej. Wykazano, że zastosowanie polimerowych membran elektrolitycznych w konstrukcji elektrolizera pozwala zaoszczędzić pieniądze.

Po trzecie, ponieważ energia odnawialna ma charakter nieciągły, ma naturalną niszę na rynku. Ponieważ energia wiatrowa i słoneczna stały się bardziej zintegrowane z siecią elektryczną, kilka krajów odnotowało wzrost liczby przypadków zerowych lub nawet ujemnych cen energii elektrycznej w okresach nadpodaży, gdy warunki pogodowe sprzyjają wytwarzaniu energii odnawialnej. Taki nadmiar można przekształcić w wodór. Ponieważ energia elektryczna jest najbardziej zmiennym kosztem wodoru, krótkoterminowy próg rentowności może zostać obniżony.

Wreszcie, rządy są bardziej otwarte na pomoc. Rośnie finansowanie wodoru z „zielonych banków”, co pomaga pokryć wydatki kapitałowe i przyspieszyć trzy wymienione powyżej elementy. Ceny emisji dwutlenku węgla pomogą również zlikwidować różnicę kosztów między wodorem a jego konkurentami z paliw kopalnych w niektórych sektorach.

Naszym zdaniem konsekwencje związane z wodorem są dalekosiężne i prawdopodobnie wpłyną na wiele firm na całym świecie. Chociaż nie wiemy jeszcze, które firmy odniosą największe korzyści, możemy określić najważniejsze charakterystyki niezbędne aby wykorzystać szansę na tym rynku. Uporządkowanie tych cech wzdłuż łańcucha wartości przemysłu wodorowego może służyć jako mapa drogowa dla korzyści, jakie firmy w tym łańcuchu mogą odnieść.

Wykres: Poszukiwanie możliwości w łańcuchu wartości Wodoru

Kilka słów o dywersyfikacji w środowisku programów QE i hossy

Ryzyko systematyczne ma kilka charakterystycznych cech: jest średnio wyższe niż ryzyko idiosynkratyczne, jest niestabilne i co najważniejsze, ma tendencję do wzrostu, gdy wzrasta ryzyko idiosynkratyczne, tj. gdy wzrasta zmienność. Innymi słowy, ryzyko systematyczne jest dalekie od bycia pomniejszym lub nieistotnym źródłem ryzyka. Kolejną rzeczą, którą warto przeanalizować, jest interakcja w czasie między ryzykiem idiosynkratycznym a ryzykiem systematycznym portfela. Intensywność tej zależności jest mierzona nachyleniem liniowej regresji ryzyka systematycznego na ryzyko idiosynkratyczne. Innym obszarem badań może być przewidywalność ich związku w tym samym ruchomym oknie wieloletniego okresu, określona przez ich współczynnik korelacji.

Kolejnym podejściem do wizualizacji tego zjawiska jest przyjrzenie się ogonom ryzyka (tail risk) dowolnej pary połączonych rozkładów klas aktywów. Na przykład, istniało 68-procentowe prawdopodobieństwo znalezienia MCI EMU w porównywalnej sytuacji od 1994 r. do września 2008 r., kiedy stopy zwrotu indeksu S&P 500 znajdywały się w najniższym decylu (10% najniższych stóp zwrotu). Od września 2008 do chwili obecnej prawdopodobieństwo to wzrosło do 90%. Istniała 40% szansa na znalezienie się indeksu MSCI EMU w dziesiątym decylu (10% największy zwrot), prawdopodobieństwo to wzrosło do 55% od września 2008 roku.

W literaturze naukowej zidentyfikowano dwa prawdopodobne źródła korelacji ruchów cen aktywów. Po pierwsze, skorelowane procesy informacyjne związane z polityką monetarną i fiskalną, a po drugie, skorelowane transakcje i pozycje w reakcji na przepływ zamówień. Pierwszym czynnikiem jest to, że te same wiadomości mogą dotyczyć wielu, jeśli nie wszystkich, klas aktywów jednocześnie. Drugi odnosi się do faktu, że przepływ zamówień przekształca dane prywatne w dane publicznie dostępne.
Banki centralne z biegiem czasu rozszerzyły zakres kwalifikujących się aktywów, od obligacji państwowych po obligacje korporacyjne (w tym upadłe anioły w USA), papiery wartościowe zabezpieczone aktywami, a nawet akcje (w Japonii). Nic z tego nie dowodzi, że QE „zabiło” dywersyfikację, ale czyni to rozsądną możliwością. Gwałtowne przyspieszenie QE, które rozpoczęło się w 2008 i 2020 r., zbiegło się w czasie ze skokami wrażliwości ryzyka systematycznego na ryzyko idiosynkratyczne (tj. spadek możliwości dywersyfikacji). Z kolei ograniczenie QE od połowy 2017 r. do końca 2019 r. miało odwrotny skutek. Skutki luzowania ilościowego będą prawdopodobnie zarówno bezpośrednie, jak i pośrednie.

Bezpośrednie, ponieważ banki centralne zwiększyły swoją obecność w wielu segmentach rynku. Pośrednie, ponieważ ich słowa i czyny zachęciły prywatnych agentów do angażowania się w wysoki poziom ryzyka i podejmowania ryzyka w różnych aktywach, zarówno notowanych, jak i nienotowanych. Inne zmienne takie jak inwestycje pasywne, mogły przyczynić się do wzrostu ryzyka systemowego.

Co Inwestorzy powinni wiedzieć o obecnej inflacji w USA

1)

Latem efekty bazy powinny podgrzać inflację. Zamknięcia spowodowane pandemią spowodowały niezwykle wysoką miesięczną inflację. Inflacja bazowych cen konsumpcyjnych (CPI) pozostała na niezmienionym poziomie w marcu 2020 r., następnie spadła o 0,4 proc. w kwietniu i 0,1 proc. w maju, stanowiąc jedyny miesięczny spadek w ciągu ostatnich 40 lat. W czerwcu bazowy CPI ustabilizował się, po czym wzrósł o 0,5 proc. w lipcu i 0,3 proc. w sierpniu. Ponieważ takie statystyki wychodzą z miesięcznych serii danych, kalkulacja bazowego CPI w ujęciu rocznym będzie błędna, nawet jeśli inflacja bazowa pozostanie stabilna. Nawet umiarkowana miesięczna inflacja na poziomie 0,15 proc. do końca roku podniosłaby bazowy CPI rok do roku do ponad 2,4 proc. w okresie letnim. To nie jest prognoza. Obrazuje raczej zmienność podstawowego CPI przy braku wzrostu dynamiki bazowej.

2)

Gdy COVID-19 minie, reakcja pieniężna FED na rosnącą inflację będzie główną zmienną napędzającą ceny aktywów. Przewidujemy, że FED utrzyma kurs, utrzymując pełną akomodację przez cały rok, nawet jeśli PKB będzie solidny, a inflacja wzrośnie. FED jest bardziej zaniepokojony zbyt szybkim niż zbyt późnym zaostrzeniem polityki pieniężnej i jest gotów zaryzykować inflację, o ile nawet nie zachęcić do wzrostu inflacji, aby wesprzeć silniejszy wzrost.

3)

Nawet jeśli szacunki rok do roku zaczną spadać pod koniec lata, oczekuje się, że strona popytowa w gospodarce ożywi się szybciej niż strona podażowa, powodując wzrost inflacji w ujęciu miesięcznym i kwartalnym w drugiej połowie roku. Z pomocą fiskalną skoncentrowaną bezpośrednio na kieszeniach konsumentów wątpimy, aby firmy były w stanie nadążyć za wielomiesięcznym szaleństwem wydatków po ożywieniu gospodarki.